De Druppel

In de Lievegoed kliniek in Bilthoven, waar ik 2,5 jaar werkzaam was, kwamen allerlei mensen met allerlei hulpvragen en ik genoot daarvan. Door deze setting kon ik snel met mensen over hun leven of thema praten, daar kwamen ze immers voor.

Zo was er een vrouw die depressief was en zich slachtoffer voelde van de wereld. Fysieke klachten, allerlei biologische middeltjes, een moeilijk dieet en een gebruiksaanwijzing qua gedrag waar menig wasmachine 'U' tegen zegt. Ik mocht invallen op een andere afdeling en dan vlieg ik er altijd open in. Mijn collega's hadden me kort gewaarschuwd voor haar sterallures en veel verschillende diagnoses, een puzzeltje.

Ze zag me binnen komen op de afdeling en ze nadat ze mij kort had geobserveerd; "Kan ik jou zo spreken?" zei ze bij het ontbijt al vrij serieus. Ik: "Ja hoor". Na het ontbijt liepen we naar de gespreksruimte en ze zei: "Toen ik jou zag dacht ik meteen, haar moet ik hebben". Ik: "Ok.." Ze stak van wal, haar verhaal en vroeg wat ik er van vond. Ik voelde wel wat ruimte na deze bejubeling op basis van mijn aura (?). Ik zei (na haar te observeren): "Word je niet zat van je eigen verhaal, probleem en zelf-gecreëerde gevangenis? Volgens mij ben je een wijze vrouw en kan je er gewoon voor kiezen het roer om te gooien! Weet je, vandaag kan het begin zijn van een nieuw leven!" (ik zeg soms dingen... ik schaam me diep, je had er bij moeten zijn...)

Ze stond op: "Je hebt gelijk!" Dit is mijn keerpunt! Dank je wel! Ik voel de vlam in mij weer!" Ze maakte sprongetjes, gaf nog wat bekrachtigen teksten als "Zie je, ik voel het weer!" en ze liep zo de deur uit. Ik wist niet wat ik meegemaakt had..

Een paar dagen later ging ze met vervroegd ontslag en stelde me nog aan haar man voor als 'de vrouw die haar het keerpunt had gegeven'.