Over Confessions..

De eerste kennismaking met dit meisje van 17; ik zag een vlot meisje wat mij vertelde dat ze erg somber is en eigenlijk niet weet waarvoor ze haar bed uit moet komen. Ze had al eerder therapie gehad vertelde ze, en ze hoopte ernstig dat haar gesprekken met mij daar niet op zouden lijken.
Helder.
Ze ging er ook bij zitten, met een kritisch oog bekeek ze me en zag ik haar bijna overwegen of ze mij zou vertrouwen of niet. Na een half uurtje was het ijs toch al aardig gesmolten. Ik wist al dat ze heel slim was, de beste is in haar sportteam en dat ze zich afhankelijk voelt van haar sociale contacten om een leuk leven te hebben. Ze 'gelooft' namelijk dat ze zich alleen niet kan vermaken, laat staan zich gelukkig voelen. Toen we toch over haar 'geloof' spraken kwam het in me op een confessie te vragen. Ze keek me nog eens goed aan en besloot er voor te gaan. "Weet je, ik heb een tijd (bijna een jaar) geloofd dat alles waar ik op hoopte uitkwam, dat was ook echt zo, als een soort super power". Toen haar power haar echter 1x goed in de steek liet, toen ze echt heel erg hoopte dat iets NIET zou gebeuren, heeft ze daarna nooit meer 'echt' gehoopt zegt ze.
Zo krachtig kan zoiets zijn. Mijn hart maakte een sprongetje! Wat een prachtige confessie! Samen hebben we haar geloof verder onderzocht en ze besloot haar super power misschien in getweekte versie toch weer te gaan gebruiken, en dan vooral hopen wat ze WEL wil. Ik HOU hier van!